W buddyzmie stosuje się część bardzo zaawansowanych ćwiczeń jogicznych, zawsze w celu rozwoju duchowego. Joga to również różnorakie związki pomiędzy świadomością, ciałem, umysłem i duchem. Zajmując się etymologią słowa „yoga”, ma ono swoje pochodzenie w sanskryckim rdzeniu „yuj” i znaczy „kierować, skupiać uwagę”, ale także „jarzmo” i „powściągać”. Joga traktowana właściwie od zawsze jako sposób wręcz idealny na zachowanie bardzo ważnej harmonii duszy i ciała oraz dobrej psychofizycznej kondycji. Myślą podstawową jogi jest to, że pełne oświecenie uzyskuje się przez ascezę, medytację i koncentrację. Joga klasyczna to nauka o wyzwoleniu, ale nie wgłębia się w problematykę filozoficzną, ale stara się wskazać drogę do doskonałości. Istnieje coś takiego jak efekt uboczny tych ćwiczeń, są to „moce cudowne”. Co ciekawe, bywają one niebezpieczne, ponieważ niektórzy mogą zacząć identyfikować się z nimi, przez co stracą możliwość podążania drogą doskonałości.
